Om 6.15 uur zitten we in de auto. Mooi op schema. Op weg naar het National Park Hohe Tauern. Hans heeft ons verteld dat de auto voor de slagboom moet worden geparkeerd. En vanaf dat punt is het best een lange wandeling. Met ook wat steile stukken. Dus ook nu ben ik alweer blij met m'n NW stokken.
Het eerste stuk vind ik erg meevallen. Ik begin bijna te geloven dat het niet steiler wordt dan dit. Ik ben in elk geval wel blij dat ik gisteren ook al een stukje heb gewandeld met een paar flinke klimmetjes. Daardoor is het nu wel al een stuk minder vermoeiend. Het verbaast me dat ik zo fit ben trouwens. En het is erg mooi. Elly heeft de verrekijker van Hans mee. Het is alleen jammer dat er geen touwtje aan zit om 'm om je nek te hangen. Dan gebruik je 'm toch eerder dan dat je eerst je rugzak weer in moet duiken. Maar we zijn toch nog niet bij de gieren.
Dierenvriend
Op het eerste stuk komen we al veel koeien tegen. Dennis is ook een grote dierenvriend blijkt. Hij wil ook iedere koe aanraken lijkt wel. Erg leuk. Vooral om te zien hoe de koeien reageren. Veel koeien hebben flinke neusringen met scherpe pinnen. Waar zou dat voor zijn? Sommige koeien hebben ook wonden aan de poten. En dan zien we ook dat sommige koeien juist een afgebroken neusring hebben. Blijkbaar hebben ze zichzelf dus verwond met die pinnen en zijn die dus afgebroken. Maar dit blijft natuurlijk gissen. Want die koeien zullen het niet vertellen!
Wij lopen wel
Even verderop komen we de eerste mensen tegen. Het zijn geen wandelaars, maar hardwerkende Oostenrijkers die met de auto naar de tractor gaan. Om boomstammen te verslepen. Want die liggen er genoeg! Ik vind het maar chagrijnige kerels. Wat ons opvalt is dat er dus gewoon een auto mag komen. En de slagboom stond inderdaad open. Dus Hans, je mag best verder dan die slagboom met de auto! Maar wij dus niet. Wij lopen wel.
Andere wereld
Aan het begin van het Nationaal Park - dit is te zien aan het informatiebord over de gieren en de omgeving - wordt de omgeving ook iets anders. Nog groener. Vochtiger. En dus ook meer en beplanting. En slakken! We moeten ineens ook meer klimmen. En dus gaat mijn tempo omlaag. Ik begin ook meer het verhaal van Hans te geloven, nadat het eerste deel eigenlijk helemaal niet zo steil was..
Ik zie de zon achter de bergtop opkomen en geniet weer van het verschil in natuur. En de luchten. Als ik de ene kant uitkijk is de lucht een beetje grauw met een waterig zonnetje. De andere kant is juist al heel helder. Zo mooi dat dat in een gebied is. Het is bijna sprookjesachtig. Een andere wereld.
En zo lopen we door. Het pad is op zich niet zo bijzonder. Na een heel stuk over asfalt komen we op een ander pad uit. Wel verhard, maar geen asfalt. Dat maakt het wel minder 'saai' dan gisteren. Ook doordat er vanaf het begin van de wandeling naast het pad een wild stromend watertje loopt. Daar is ook weer veel te zien en te beleven.
Strandje
Opeens ziet Dennis een soort strandje en stelt voor om daar heen te gaan. Spannend, een kleine klim naar beneden. Wel denk ik meteen: als ik daar maar weer omhoog kom. Maar het is te leuk om het niet te doen. Dus, hup: naar beneden.
Een nieuwe uitdaging
Onderweg komen we van alles tegen: bloemetjes, plantjes, beestjes. Elly weet er veel van. Vind ik leuk. En heb ik ook bewondering voor. Dan kom Dennis een leuke uitdaging tegen: Er ligt een boomstam. Aan de rand van een afgrond. Er is een kolkende rivier ca. 30 meter lager.. Dit vraagt natuurlijk om actie. Hoe spannend is dat? We hebben dan ook weer veel lol als het stammetje na een aantal pogingen naar beneden dendert. En blijft hangen. Jammer.
Het park is van ons
Na dit intermezzo lopen we dapper verder. Gelukkig een groot deel in de schaduw wat best prettig is. Ook omdat het nog vroeg is, is het nog niet zo warm. En het is ook erg rustig. We zijn nog geen enkele andere mensen tegengekomen. Behalve dan die Oostenrijkers in het begin. Dat maakt de wandeling extra bijzonder. Alsof we het hele park voor onszelf hebben.
We lopen in de richting van het eerste restaurantje. We hebben wel zin in koffie. Maar omdat ik niet zo hard loop, duurt de wandeling daar naar toe toch een stuk langer dan op het bordje staat aangegeven. Vind ik zelf wel jammer, want het is toch leuk om naast de gieren een extra doel te hebben? Koffie bijvoorbeeld..
Omdat dit doel nog niet in zicht is, zijn we nieuwsgierig waar we nu precies zijn. Op het kaartje dat we hebben is het niet helemaal duidelijk terug te zien. Het is een soort pisteplan, maar dan voor de zomer.. Ik heb wel m'n GPS mee, dus die proberen we even. Dat duurt best lang dus we gaan gewoon maar verder. Ineens vragen Dennis en Elly of het goed is om terug te gaan. Ergens vind ik dit heel jammer. Ik wil best nog even een stukje verder lopen. Als we teruglopen is het eigenlijk ook wel goed.
Soms besef ik niet zo goed waar m'n fysieke grens ligt. En dat merk ik dan pas als ik daar over heen ga. Want als je ergens heen gaat, moet je ook altijd een keer terug. Dus. Dan vind ik het nu dus wel weer fijn dat een ander voor mij beslist. Nou ja, een voorstel doet dan. Ik kan natuurlijk altijd nog zelf beslissen of ik wel of niet akkoord ga met dat voorstel. Maar na even kort nadenken ben ik dus blij dat ik toch overstag ben gegaan. Verstandig...
Kleine kadootjes
En ook op de terugweg is weer volop interessants te zien. Ook waar we op de heenweg toch zijn langsgelopen, beleven we nu wel. En het levert ook weer veel mooie plaatjes op. We beleven de hele wandeling intens. Met allemaal kleine kadootjes.
Eindelijk: andere mensen
Wel komen we tijdens de wandeling naar beneden steeds meer andere mensen tegen.
Sommigen op de mountainbike. Naast de mountainbike. Met of zonder hond. Met of zonder kinderen. Met een auto. Maar ook gewoon met de benenwagen. Vooral de mensen op de mountainbikes zien erg af. Kan me dat goed voorstellen. Zonder fiets heb ik er al moeite mee.. Laat staan mét! Het besef dat wij op de heenweg niemand anders zijn tegengekomen, maakt de wandeling ook nog eens extra bijzonder en de moeite waard. Het vroege opstaan is toch niet voor niets geweest, zo blijkt.
Als we weer terug zijn bij het informatie bord komen we ook Andrea tegen. Zij is met de mountainbike vanaf de Berghut komen fietsen. En gaat nog een klein stukje omhoog. Maar als we bijna bij de auto zijn, zoeft ze ons alweer voorbij naar huis toe. Op het informatiebord staat overigens dat de gieren alleen in het zomerseizoen in de Hohe Tauern zijn. Ze zijn nu nog in het broedseizoen en zitten dus in de Balkan.
Eindelijk: Koffie!
Beestenboel
Als ik naar binnen ga om de wc te zoeken kom ik terecht in een wereld van dieren. Dus ik haal m'n camera en maak van alle opgezette dieren een paar foto's. Zo zie je geen gieren, maar wel een beer, vosje, diverse roofvogels, hertjes en een das. Ook leuk! En buiten op het terras is een hond afgetraind om stenen te apporteren. en die weer op je schoot te leggen zodat je die weer opnieuw weg kunt gooien. En nog een keer. Dus. Het zit er erg leuk. En een mooie afsluiting van een mooie ochtend.
Opeens loopt er een gezin voorbij. Met in hun kielzog een hertje. Met halsband.. Dus ik erheen. Om foto's te maken natuurlijk! Bambi heeft het blijkbaar werm en zoekt een plekje in de schaduw van de speeltuin. Als ik er naar toe loop blijft het gewoon liggen. Hoezo tam? Maar ook de hond komt erbij. En gaat het hertje likken. Hertje laat dit in eerste instantie toe, maar niet voor lang en neemt de benen. Op zoek naar een nieuw schaduwplekje.
Het blijkt dat er nog meer beesten zijn. Er is bijvoorbeeld een knorrig hangbuikzwijntje, een zwarte lama en wat konijnen. En ook nog een geschoren witte lama. Hiermee vermaken we ons nog wat en levert ook nog wat leuke foto's en filmpjes op. Daarna gaan we toch maar naar huis. Het vlees/kaasplankje is van zowel Dennis als van mij nog niet op, dus we nemen het gewoon mee. Lekker voor de middagsnack straks.
Weer thuis in de Berghut
Het is ongeveer 12.00 uur als we weer in de Berghut aankomen. Erica vraagt of ik nog wat wil eten. Hoeft eigenlijk niet, want ik heb natuurlijk al wat gehad. Maar een beetje yoghurt lust ik toch wel. Ik ga even naar m'n kamer en neem even m'n map van de klankschalen door. Elly wil graag een behandeling. En ik wil dus nog wel even weer wat inlezen. Als ik weer beneden kom staat m'n bakje yoghurt al klaar. Lekker! Ik ben weer thuis.
Klankschalen in de Berghut: Het gaat gebeuren
Annette is ook in de Berghut. Zij is niet mee met de groep te wandelen want ze voelde zich niet zo lekker vanmorgen. Vind ze wel heel jammer. Wel wil ze ook graag een klankmassage. Ik vind het goed en leuk zelfs. Dat mensen het gewoon uit zichzelf vragen! Dat voelt goed. Niet alsof ik iets wil opdringen. Zo moet het ook zijn.
'Zo binnen, zo buiten..' of toch binnen
Ik begin het voorgesprekje met Annette. Niet heel uitgebreid, want ik heb al eerder wat uitgelegd over de klankschalen. Als we er goed en wel klaar voor zijn, begint het te regenen! Jammer! Dus moet alles toch naar binnen. Het is fijn dat in de Berghut een mooie ruimte is, de speelkamer. Daar ligt een prima matras en wat kussens. Samen met de spullen die ik mee heb, kan ik daar prima mee werken. Wel merk ik dat de vloer enorm kraakt. Dat vind ik wel jammer. Maar ik kan er niets aan doen. Toch blijft het mijn aandacht trekken. En dus minder aandacht voor de klanken. Nou ja, ik doe wel m'n best. En dat kost energie.
Annette geeft aan wat ze nodig heeft en ik probeer me daar goed op in te stellen en bedenk wat ik in ieder geval wil doen tijdens de behandeling. Ik merk zelf dat mijn eigen ademhaling niet goed zit. Veel te hoog en ik let er te veel op. Ook op het kraken van de vloer. Ben toch weer wat onzeker. Ook merk ik dat het werken met iemand die op de vloer ligt niet handig is. Wel voor de schalen en de loopruimte. Niet voor de beweging, mijn ademhaling en mijn rug..
Uit het nagesprek blijkt dat wat ik heb gedaan een prima uitwerking heeft gehad. En ook zoals ik het bedoeld heb. Haar hoofdpijn is wat gezakt. En ze is erg ontspannen. Wat fijn vind ik dit om te horen! Want ondanks de krakende vloer en mijn aandacht daarvoor en m'n slechte ademhaling doe ik het wel goed! Leuk! Word ik weer blij van. En ik vergeet bijna spontaan de krakende vloer. Zo fijn is het om Annette blij te zien na de behandeling. En eigenlijk al de hele week. Dus dit is weer een kadootje. Voor Annette. Maar ook voor mij.
Annette overtuigt Elly
Een half uurtje later geef ik ook een behandeling aan Elly. Ze heeft er eerst eigenlijk geen zin in op dit moment, vanwege een mail die ze net heeft gehad. En wie ben ik om dan te zeggen dat ze een behandeling moet nemen. Ben ik dan weer te onzeker? Ik vind van niet. Iemand moet toch zelf aangeven behoefte te hebben aan de behandeling. Ik wil het niet opdringen. Wel vind ik het dan heel prettig dat Annette dit voor haar rekening neemt. Niet opdringend, wel enthousiast na haar eigen behandeling. Ze overtuigt Elly dat ze nu juist een behandeling zou moeten ondergaan. Om even rust te krijgen. En de vervelende mail te vergeten. Dus: Elly is om en ik mag ook haar een behandeling geven.
Doordat zij de tweede is vandaag ben ik zelf ook weer wat zekerder. Het is tenslotte alweer een tijdje geleden dat ik er iets mee heb gedaan. Dan is het altijd weer even wennen. Bij Elly doe ik weer net iets anders dan bij Annette. Iedereen is tenslotte anders en heeft net iets anders nodig. Net als bij Annette merk ik de ontspanning. Mooi om te zien. En ook het nagesprek levert veel op. Voor mijzelf maar vooral voor Elly, blijkt achteraf. En ook vanwege haar achtergrond als ergotherapeut is het ook leuk om op een andere manier dit nagesprek te voeren en ervaring te delen.
Nieuwsgierig: waar zijn we vanmorgen precies geweest?
Even later zoeken we samen nog even op de GPS uit waar we vanmorgen nu zijn geweest en hoever we van het eerste restaurantje waren verwijderd. Bij de berghut is immers weer een goed werkend internetverbinding aanwezig die mijn GPS wel snel leest.. Zo te zien hebben we toch een heel stuk gelopen en waren we niet zo heel ver van het restaurantje verwijderd. Toch leuk om te zien. Al valt het niet mee als de GPS zo is ingesteld dat je de kaart moet bijdraaien.. Ik hoor de mannen al zeggen: jaja, vrouwen moeten altijd de kaart draaien... Nou in dit geval zouden de mannen echt wel hetzelfde gedaan hebben!
IJsje in Rauris
Eind van de dag vraagt Elly me mee om samen naar Rauris te gaan. Met de auto, want het is nog een uurtje lopen naar dat dorp! En omdat we vanmorgen al hebben gelopen, doen we dat niet nog eens. Leuk idee dus en ik besluit dat ons doel een ijsje wordt.
Nadat Elly even is gaan pinnen - het duurt even doordat ze verdwaalt in het keuzemenu en een Oostenrijker treft die toch snel even voordringt lopen we een souvenirwinkeltje binnen. Even sneupen. Blijkt dat de eigenaresse Nederlandse is! Nou ja! Dus wij even kletsen. Als ze vraagt wat we doen in het dagelijks leven zeg ik meteen dat ik op dit moment even niets doe. En vervolgens vertelt Elly wat zij doet. Ik denk eigenlijk ook meteen alweer: stom! Dat ik nu even niets doe, betekent toch niet dat ik niets doe.. Ik wil iets met online communicatie en dat moet ik toch gewoon zeggen dan.. Maar ja. Dat doe ik dus niet. Gemiste kans. En een leerpuntje. Zij vertelt ons overigens ook het hertje van vanmorgen is komen aanlopen bij die mensen als kleintje. Ze hebben het daarop verzorgd en kunnen het nu eigenlijk niet meer uitzetten omdat ie zo tam is. Goed bedoeld.
Bijzondere plekjes
We gaan weer verder en lopen richting het kerkje. Ik heb zelf niet zoveel met kerken, maar Elly wil graag even naar binnen. Helaas is de deur dicht. Wel is er een kerkhof. Dus daar lopen we heen. Het is een heel bijzonder kerkhof. Goed bijgehouden, netjes en nodigt dus echt uit om er doorheen te lopen. Al heb ik niet veel met kerkhoven. Wat het ook zo bijzonder maakt, is om dit met Elly te delen. We vinden het volgens mij allebei heel bijzonder. En ook de mensen en de jaartallen op de grafzerken spreken aan. Soms wil ik echt op zoek naar het verhaal achter de overledene. Of we verzinnen we een verhaal op basis van wat er staat. Wat voor beroep iemand bijvoorbeeld heeft gehad.
Toeval bestaat niet.. of toch?
Rare overgang of niet, we vinden dat we na het kerkhof nu wel ons ijsje hebben verdiend. Dus gaan we op zoek naar een terrasje.
Omdat Elly en ik met de auto zijn besluit de rest toch ook nog even te blijven. We moeten immers om 19.00 uur weer in de Berghut zijn voor het eten. En omdat zij nu niet hoeven te lopen, zitten we met z'n allen nog even gezellig. Ik neem een ijskoffie of iets dergelijks. We waren al gewaarschuwd voor de niet zo zorgvuldige bediening en niet al te schone glazen. Mijn bestelling ligt inderdaad voor een groot deel buiten het glas. Maar dat mag de pret niet drukken. wel dat het niet zoveel smaak heeft. Ach, toch ook niet. We zitten gezellig en dat is veel belangrijker. En Elly en ik hebben toch ons ijsje.
Als we weggaan gaan we nog even op de foto met onze Italiaan, met alle vrouwen. Ik ga op schoot, maar vraag me af of hij dat wel houdt.. En ga toch zitten. Daarna maakt hij nog een foto van ons met Dennis en de vrouwen.
Feestje
In de Berghut staat vanavond Goulash op het menu. Lekker. Heb alleen weer niet zo'n trek. Dus eet er niet zoveel van. Het wordt wel super leuk geserveerd: hangend in een grote pot aan een haak. Hans en Nel maken het allemaal echt tot een feestje!
Durf te vragen
Na het eten staat een 'Durf te vragen' sessie op het programma. Heb ik eerlijk gezegd niet zoveel zin in. Ik weet ook eigenlijk niet zo goed wat ik zelf wil vragen. Maar ik heb dit keer wel een goed excuus om me vroeg terug te trekken. Door de klankschalen, de wandeling van vanmorgen en die van vanmiddag in Rauris (op sandalen..). Heb nl. een beetje last van m'n rug én weer beginnende hielspoorklachten. Balen! Ik had juist het idee dat dat nu wegbleef, want ik ben zo blij met m'n nieuwe schoenen! Die hielspoorklachten komen dan ook zeker weten van de sandalen. Want ik heb alle dagen op de nieuwe wandelschoenen gelopen die ik voor de vakantie heb gekocht en nergens last van. En ik loop een middag op de sandalen en ik voel het alweer misgaan.. En dat heb ik ook wel eerder gehad. Dus. Gaat wel weer over, maar voor nu is het weer niet zo fijn.
Plannen voor morgen
Woensdag is Hans jarig en we hebben met z'n allen bedacht om samen voor hem en Nel te gaan koken. Woensdag is nl. weer een dag waarop er geen maaltijd voor de gasten wordt bereid. En dus moeten we sowieso zelf voor iets zorgen. Het plan is nu dat iedereen een ingrediënt meeneemt en dat we daarvan een complete maaltijd samenstellen. Leuk idee en dat wordt vast heel lekker en vooral leuk om te doen.
Een deel van de groep gaat morgen overigens naar Salzburg. Ik had al eerder deze week niet direct de behoefte om daarheen te gaan. En nu ik me vanavond ook niet zo lekker voel wordt die behoefte ook steeds kleiner. Ik blijf dus lekker thuis. Wil misschien wel even wat rondrijden met de auto.
Durf te slapen
Ondanks dat ik vroeg naar m'n kamer ga, ga ik niet meteen slapen. Ik pak eerst even een lekkere douche. Misschien dat dat m'n rug- en voetklachten wat verzacht. En eenmaal op bed ga ik ook weer wat schrijven over vandaag. En zo is het zomaar weer twee uur later.. Ik ga toch maar slapen nu..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten