Inspiratie (5)

Vandaag ben ik op tijd wakker (tja wat is op tijd in deze week?) en zit zelfs als eerste aan de ontbijttafel. Helaas niet buiten in het gras, maar binnen. Het miezert een beetje. Gelukkig is het niet koud buiten. Maar binnen is het wel ineens heel anders ontbijten. En langzaam druppelt de rest van de groep ook binnen en schuift aan.

Gespannen sfeer
Hans is vandaag jarig en gisteren hadden we bedacht om met elkaar dan te gaan koken voor iedereen. En dat met allemaal verschillende ingrediënten die iedereen afzonderlijk koopt. Ook hebben we een kado bedacht om als groep te geven, een belevingsbon. Het inzamelen van geld daarvoor loopt wat stroef. Het idee is nl. dat je geeft wat je kunt missen. En daar moeten enkelen aan wennen. Ik ook wel. En ook heeft niet iedereen hetzelfde idee erbij. Er hangt een wat gespannen sfeer daardoor. Maar dat is eigenlijk ook best snel weer verdwenen.

Als dat maar goed gaat
Vandaag wil een deel van de groep naar Salzburg. Ik twijfelde al eerder of ik wel of niet mee zou gaan, maar omdat ik sinds gisteren toch wat last van m'n rug en voeten heb, is het besluit toch makkelijker. Ik blijf thuis. Bovendien voel ik me sowieso wat half vandaag. Niet alleen door die rug en voeten. Ook m'n hoofdje doet even vervelend. Als dat maar goed gaat..

Leenauto
De groep is alleen te groot voor 1 auto. Ik had gisteren het idee om vandaag misschien wat rond te rijden en wat van de omgeving te bekijken, maar dat kan ook morgen bedenk ik me ter plekke. En bied dan ook aan dat mijn auto mee mag naar Salzburg. Wordt gewaardeerd. Ik blij. Zij blij. Ik denk maar zo: ik ga vandaag niet mee naar Salzburg, maar als ik wel was meegegaan was mijn auto daar ook geweest. Dus waarom niet zonder mij!

Dagje Salzburg? Waarom dan niet ook Venetië
Ook is er vanmorgen een andere idee ontstaan. Ineens gaat het nl. over Venetië en dat dat best dicht bij ligt. Er wordt geopperd om daar dan vrijdag heen te gaan. Even een dagje op en neer... Ik vind het wel grappig, maar besluit wel nu al dat ik niet mee ga. Ook omdat ik vroeger op Interrail al eens in Venetië ben geweest en het toen niet zo bijzonder vond. Dus heb nu niet direct de behoefte om daar weer heen te gaan. Al helemaal niet voor even 1 dagje als ik een weekje in Oostenrijk zit. Dan zou ik liever toch een dagje naar Salzburg gaan..

Het eerste idee is om dan op vrijdag naar Venetië te gaan. Maar omdat bijna iedereen op zaterdag alweer naar huis gaat is het toch praktischer om niet op vrijdag maar op donderdag naar Venetië te gaan. Het is slechts 4 uur rijden... Ongeveer... Maar dat is dus pas morgen. Nu staat Salzburg op de planning.

Lang zal Hans leven!
Intussen is Hans trouwens ook in de stube aangekomen. Hij mocht uitslapen vanmorgen, maar wordt nu toch hartelijk toegezongen en gefeliciteerd door ons allemaal.

Op naar Salzburg

En net als iedere ochtend is het dus toch weer zo gezellig dat ook vandaag het ontbijt laat klaar is. Daardoor gaat de groep Salzburg ook pas om 11.30 uur echt weg. Met stoepkrijterij en verbondenheid-spel. Ik ben nu al benieuwd naar de verhalen.

Social Talk
Doordat ze zo laat weg zijn is de ochtend eigenlijk ook alweer bijna om. Maar het is ook zo gezellig om het allemaal niet te willen missen. Bovendien, tijd speelt eigenlijk geen rol deze hele week. Toch geniet ik nog even in m'n eentje van het ochtendzonnetje die inmiddels de miezerbui heeft verjaagd. Toch nog even lekker buiten zitten. Al is het niet in het gras, maar lekker op het terras. De schoonmaakster komt naast me zitten om een sigaretje te roken. Zij is ook Nederlands, dus kletsen we wat. Heb ik eigenlijk niet zoveel behoefte aan, ik heb niet voor niets de oortjes van m'n koptelefoon in. Aan de andere kant ook niet zo erg denk ik, dus de muziek maar even uit. Tijd voor een Social Talk.

Het is me wel een tante trouwens. Ze klaagt wat af over Nederland en vertelt dat ze zo blij is dat ze nu hier woont en werkt. Het gaat vooral over de toenemende criminaliteit en de verharding van de maatschappij. Tja. Ik heb zelf niet die beleving van Nederland, maar kan me op zich ook wel weer indenken dat iemand anders dat wel zo beleeft. Dus ik vind het wel fijn voor haar dat ze het nu in Oostenrijk zoveel beter naar haar zin heeft zoals ze beweert.

Vertrouwd vs onwennig
Ik vraag het me soms wel eens af als iemand zo'n klaagzang heeft of het echt zo is. Ze komt in elk geval op een hele andere manier over dan de Nederlandse die Elly en ik gisteren in dat winkeltje in Rauris troffen. Die kwam op mij veel enthousiaster over. Maar ja, ieder mens is nu eenmaal anders. En de setting van beide gesprekken is ook niet 1:1 vergelijkbaar. Bovendien weet ik ook niet hoe ik op haar over kom. Ik heb er in elk geval wel veel bewondering voor dat iemand alles achterlaat en iets nieuws opzet in een ander land met toch een andere cultuur dan je van huis uit bent gewend. Wat de reden ook mag zijn. Ik vind het in elk geval wel grappig dat ik dit zo besef. Een gesprek met iemand van de groep is toch weer heel anders dan met iemand van buiten de groep. Vertrouwd vs onwennig. Moet ik dus best even aan wennen. En tegelijkertijd het besef dat het altijd zo zal zijn dat het met de een beter klikt dan met een ander.

Er drijft een lijk...
Als ze weer aan het werk is zit ik weer even alleen en doe de muziek weer aan. Dennis en Elly zijn ook niet naar Salzburg en Dennis komt even bij mij aan de tafel zitten. Ik heb best een toepasselijk liedje op (toeval?): Klein Orkest met 'Er drijft een lijk in de grachten van Venetië..'

Klankschalen
Gisteren heb ik een klankschaalbehandeling gegeven aan Annette en Elly. Dennis is ook wel nieuwsgierig en vraagt of hij ook een behandeling mag. Uit nieuwsgierigheid. Dat wil ik wel doen. Alleen niet vandaag omdat ik vandaag niet helemaal lekker ben. En dan is het voor mezelf niet goed, maar ook niet voor degene die ik een behandeling geef. Dus wordt het vrijdag. Want Dennis gaat morgen naar Venetië...

Visitekaartjes
Ook hebben we het even over werk en zijn visitekaartje komt ter sprake. Geeft mij mooi de gelegenheid om mijn kaartje ook op tafel te leggen. Ben er best trots op dat ik een persoonlijk visitekaartje heb. En ook nog wel eentje die iets anders heeft dan een standaard kaartje. Op de achterkant staat nl. een url naar een speciale website en als je dan het kaartje voor je webcam houdt verschijnt een videoboodschap. Maar als we het proberen lukt het niet. Vind ik erg jammer. Baal er zelfs een beetje van. Want voordat ik hier heen ging leek het wel te werken.

Dennis vraagt ook nog of ik wil meedenken aan zijn concept om zijn kaartje wat meer 2.0 te maken. Leuk dat hij mij dit vraagt, dus dat wil ik best. Hij mailt me het een en ander en ik laat het even bezinken. Er staat vandaag alweer genoeg op de planning..

Dennis en Elly gaan vissen
Elly en hij hebben van thuis nl. een rookapparaat meegenomen. Het idee is dan ook om daarmee vis te gaan roken voor het diner van vanavond. Hans en Nel hebben verteld dat je hier zelf forellen kunt vangen, dus dat wordt hun plan voor vandaag. Dus vis wordt het hoofdingrediënt van de maaltijd. Vanmorgen werd mij nog ingefluisterd dat chocolademousse het dessert wordt. Het vrije-keuze-ingrediënten-menu is dus alweer wat gewijzigd begrijp ik hieruit. Geen probleem. Ik haal wel wat chocola! Ik ben altijd wel te porren voor mousse au chocolat..

Privé sessie

Als zij ook zijn vertrokken ga ik nog even aan de slag met mijn klankschalen. Even een privé sessie. Soort van dan. Het is nog steeds droog en dus lijkt het me leuk om wat foto's te maken van de schalen in de buitenlucht. Dus ik zet ze op verschillende plekken in het gras of op een stapel stenen. Het resultaat is best leuk geworden!

Missie au chocolat
Inmiddels is het alweer lunchtijd dus ik peuzel m'n lunchpakketje op. Na de lunch ga ik ook op pad. Op chocolademissie. Of is het chocolademoussie?

Ik loop richting Wörth. Rauris is me te ver en in Wörth is ook vast wel een winkel. Onderweg maak ik weer veel foto's. Doordat het wat bewolkt is en de zon toch ook haar best doet is het allemaal weer even prachtig om te zien. En dus wil ik dat vastleggen.. Al weet ik dat het op foto's vaak net niet zo mooi is als in het echt. Maar toch.

Het gras is altijd groener...

Halverwege zie ik in een weitje een mooi paard staan en een veulentje liggen. Dat veulen ligt zo mooi: hij steunt met z'n snuit op 't gras. Als ik daar een foto van wil maken heft ie z'n hoofd net iets op. Jammer voor de foto. Evengoed leuk plaatje.

En de merrie is erg lief. Komt helemaal naar me toe en wil dus wat aandacht. Geven of nemen? Vraag ik me ter plekke af. Ondanks dat ik zelf altijd wat terughoudend ben met paarden durf ik er wel naast te staan en de merrie te aaien. Voelt als een overwinning en ook wel prettig.

Heb het idee dat de merrie het ook wel leuk vindt. Ze is in elk geval erg enthousiast en trappelt een beetje met haar voorbenen. Vind ik dan weer iets minder. Gelukkig staat er een hek tussen.. Ze duwt wel erg hard tegen het hek en dat beweegt ook een beetje mee. Dus ik loop maar door. Straks breekt ze uit en komt ze me achterna..

Maar als ik een paar meter verder ben hoor ik achter me een enorme "KRAK!".. Ik kijk om en zie met verbazing dat het bovenste deel van het hek een scheur vertoont.. De merrie duwt er nog eens tegen en de scheur wordt groter en groter.. Ik loop even terug om nog eens goed te kijken. Het hek is echt kapot! Nou ja! Ik maak er gauw wat foto's van.

De merrie is trouwens niet van plan mij achterna te komen. Ze wil gewoon wat gras eten wat buiten de wei ligt... Tja, ook voor paarden geldt blijkbaar dat het gras bij de buren beter is... En ik loop gerustgesteld weer verder. Ik heb tenslotte een moussemissie!

Missie au chocolat dreigt te mislukken
Even verderop is inderdaad een winkeltje. Dicht..! Mijn eerste gedachte is: ojee, waar haal ik nu dan m'n chocola vandaan? Moet ik dan toch helemaal naar Rauris? Gelukkig is deze winkel om 15.00 uur weer open. Ik weet alleen niet hoe laat het nu is, want ik heb geen zin om m'n telefoon uit m'n heuptasje te halen.

Zingend door de bergen
Wat zal ik doen: terrasje pakken of verder wandelen. Het eerste terrasje dat ik tegenkom ziet er niet zo gezellig uit. Maar ik zie geen andere in de buurt. Dus loop ik even lekker verder! Ik heb lekkere muziek op de oortjes (al is dat eigenlijk not done als je in de bergen loopt..). En loop lekker mee te zingen. Dat kan dan weer wel in de bergen. Dus.

Ik loop een stukje in de richting van waar we gisteren waren om gieren te spotten. Ben natuurlijk niet van plan dat hele stuk te lopen. Is best ver.. En ik wil vandaag gewoon niet zo ver lopen. Ik merk trouwens dat m'n voeten best goed voelen. Geen last meer. Komt dus denk ik toch echt door die sandalen, want nu heb ik weer de wandelschoenen aan. Eigenlijk wel gek, want die sandalen zijn ook wandelsandalen.. Maar ja. Mijn voeten zijn natuurlijk ook niet echt gewend aan wandelen. Dat zal het zijn.. Niks gewend.

Rundwanderung Wörth
Intussen kom ik een bord tegen waarop een aantal wandelroutes staan aangegeven. Dat is nou zo leuk hier, overal kom je dit wel tegen. Wel fijn, geeft toch een beetje richting aan m'n wandeling en ben ik niet helemaal doelloos aan het wandelen. Ik kies de rundwanderung Wörth.

Het eerste stuk van deze wandeling is al leuk. Dwars door het landschap, eindelijk eens niet over asfalt of andersoortig verhard pad. Ik waan me weer in een aflevering van Heidi, zo op de Alm. Overal bergen en in de verte achter een heuveltop ergens een huisje. Spannend!

Teleurstelling
Helaas is dit beeld snel voorbij als ik de heuveltop bereik: het pad leidt naar een soort buitenwijk van Wörth en loop dus dwars door de wijk nu. Best een teleurstelling. Nou ja, dan maar weer terug op moussemissie. Ik kom een jochie tegen die met een badmintonracket aan het spelen is. En een steen. Dat gaat niet helemaal goed. Na het wegslaan van de steen heeft het jochie alleen nog het handvat van het racket in z'n handen. Ik lach erom. Hij ook en rent naar de rest van z'n racket.

Terrasje
Door deze wandeling begint m'n blaas weer te protesteren. Dat deed ie al de hele ochtend trouwens, maar tot nu toe gaat het nog goed. Ik besluit bij het terrasje wat ik eerst links liet liggen toch maar even naar binnen te gaan. En ik heb ook best wel zin in een kopje thee. Dus ik ga op het terras zitten. Alleen komt er maar niemand naar buiten om een bestelling op te nemen. Vind ik wel gek, want die man heeft mij toch wel gezien toen ik even naar binnen ging. Dan ga je toch even buiten kijken als uitbater? Er komen zelfs nog meer mensen op het terras zitten. Maar ook voor hen komt er niemand naar buiten. Nou ja, dan ga ik maar weer weg.

Nu echt: de moussemissie
Dus naar de winkel. Die is inmiddels weer open. Op zoek naar pure chocola. Dat is lastig zie ik al. Er ligt milka, ritter sport, chocola met nootjes.. Maar pure chocola? Ja, met sinaasappelmeuk erin. Of al met chocomousse. Dat is toch niet helemaal wat ik zoek.. Toch maar wat milka dan in de kar. Beter iets dan niets. Ik loop verder in de winkel. En kom ineens toch iets tegen wat voor pure chocolade doorgaat. Het is in elk geval voor bakken. Dus, dat moet ik hebben! Milka weer terug in het schap. Ik zeg: Missie geslaagd. Ik heb ook wel zin in een snackje, dus loop even verder door het winkeltje. Echt een buurtsuper, maar dan eentje waar je ook speelgoed, souvenirs en andere rotzooi kan kopen. Geweldig!

Ik heb geen haast
Ook het mensje van de winkel zelf maakt m'n dag. Er werkt een oud vrouwtje (ik snap ineens heel goed dat de winkel dicht is tussen 12.00-15.00...) die 'druk' is met vakkenvullen.. Nou ja, de vrieskist in dit geval. En alles op haar dooie gemak. Zonder om te kijken naar wat er verder in de winkel gebeurt. Dus ik sta met m'n 2 plakken chocola en een busje pringles zeker 5 minuten voor de kassa. Die toch ook zeker op 1 meter afstand van dat vrouwtje staat. Maar ze ziet me niet. Of wel. Maakt niet uit, want ze maakt rustig haar werk af. In haar eigen tempo. (lees: geen tempo).

Nadat ik toch mag betalen, wat ook op z'n elfendertigst gaat, gaat ze weer dapper door. Nu gaat ze een gevecht aan met een verpakking van ijs. Die doos moet natuurlijk eerst worden losgeknipt voordat ze eindelijk ziet dat er weer iemand bij de kassa staat. Tjonge, wat een drukte ineens! 2 mensen in de winkel! En een kar vol boodschappen.. Die jongen heeft ook al zoveel: 2 zakjes chips... Maar hij is het blijkbaar gewend, want wacht geduldig tot ze tijd voor hem heeft. Ik vind het geweldig om te zien. Dat dit gewoon kan. En dat kan volgens mij ook alleen maar hier. Geen haast, het komt wel. Tijdloos. Nou ja, behalve dan tussen 12.00-15.00 uur. Wel jammer dat het mensje totaal geen expressie vertoonde. Alsof ze haar tijd hier uitzit. Ook wel weer bijzonder, dat zo'n oud mensje nog deze winkel bestiert. Kan me haast niet voorstellen dat ze dat in haar eentje doet.

Missie geslaagd en hoe zou het met de paardjes zijn?
Vol verwondering over zoveel geduld en rust verlaat ik de winkel. Tevreden, want mijn missie is tenslotte geslaagd. Thuis maar een kopje thee doen. Ik ben trouwens ook wel benieuwd naar de paardjes. Nou, die staan er dus nog steeds. Al is het hek nu echt stuk. Althans, het bovenste plankje ligt er nu naast. De rest van het hek is nog wel heel.

Bites en bits..
Het veulen is blijkbaar ook voldoende uitgerust want staat dapper naast de merrie en kijkt over het hek naar me. Ik loop weer naar de merrie. En ook het veulen wil aandacht. Krijgt ie wel van me. Geen probleem. Ik merk wel dat ie gretig met z'n bek naar m'n arm neigt. Als ie me maar niet bijt! En ja hoor... ineens: Hap! Nou! Dat veulentje moet dus nog even leren dat dat niet hoort. Valt me eigenlijk nog best mee. Is ook niet zo heel hard. Maar toch. Ach, maak ik dat ook eens mee. Maar het plezier is wel verdwenen dus ik laat de paardjes achter. Enigszins beduusd. Naar huis!

Zijn dit lama's?
Als ik bijna thuis ben ga ik toch even bij de buren kijken. Daar staan nl. een soort van lama's. Hele gekke beesten. Maken ook best een raar geluid. En zijn nieuwsgierig. Door de tekening van de kop maken ze op mij een niet al te nozele indruk. Maar wel erg grappig. Dus ik maak wat foto's en film wat. Kijk, luister en oordeel zelf...

Spelende kinderen
Bij de Berghut ga ik lekker liggen op de bank. Ik merk dat m'n hoofdpijn toch weer erger wordt. Dus het is wel lekker dat iedereen weg is. Ik lig lekker op de bank op het terras. Heerlijk. En in de verte op het gras is Hans samen met de kids en Joost wat aan het spelen. Word ik vrolijk van, 4 spelende kinderen... De kindjes van Hans en Nel zijn ook zo leuk! Ik maak van een afstandje wat foto's. Door de afstand wat wazig, maar het geeft wel een leuk beeld. Komt denk ik ook doordat ik de camera net heb laten vallen. Ben dan ook blij dat ie het nog wel doet, al is het wat wazig..

Forellen!
Intussen komen Dennis en Elly ook thuis. Super enthousiast. Ze hebben 12 forellen mee! Zelf gevangen. Ik voel me belabberd door de hoofdpijn dus vind het moeilijk het enthousiasme te delen.

Toch wint de nieuwsgierigheid het wel en ga ik toch even kijken. Heb alleen niet de behoefte om ze ook te gaan fileren. Jammer, want lijkt me wel heel leuk om te doen. Hans mag dit straks doen..

Feest vraagt om versiering
Dennis heeft ook waterballonnen. Die willen we gebruiken voor de feestversiering. Hij vraagt aan mij of ik een touw oid kan regelen. Ga ik doen. Dus ik sneup het hele pand door. Niks te vinden wat voor een lijntje of touw door kan gaan. Dan kom ik Andrea tegen. Zij geeft me een bol wol. Lijkt me prima! En zo versieren we met elkaar de pergola en het terras. Met lullig kleine waterballonnetjes. Het ziet er niet minder feestelijk uit. Dus.

Stoepkrijterij in Salzburg - Hilariteit en ongeloof

Terwijl wij bezig zijn met deze versiering - de forellen hangen ook tijdelijk tussen de ballonnen - komt de groep uit Salzburg ook thuis. Ook vol enthousiasme. Ze hebben veel plezier gehad met het stoepkrijten. Vooral in de parkeergarage. Alleen is de verbazing groot als dit kunstwerk totaal niet is opgevallen door Marianne, André en Marieke. Hilariteit in combinatie met ongeloof. Als ik de foto zie begrijp ik inderdaad het ongeloof. Dit is toch eigenlijk niet te missen als je naar de blauwe auto loopt!

De keuken is ons terrein voor 1 avond
Langzaamaan nemen we de keuken over. Ik heb de chocola in de stube liggen. Marianne vraagt me of ik de mousse wil maken. Even ben ik weer overdonderd; Ik ging toch alleen de chocola halen? En dan zou ik samen met Joost en Marianne het dessert doen? Maar helemaal zelf maken vind ik ook wel weer heel erg leuk. Beetje kokkerellen vind ik leuk en chocolademousse heb ik nog nooit gemaakt. Dus leuke uitdaging. Dus ik vraag aan Marianne waar de rest van de ingrediënten is. Alleen met chocola kom ik natuurlijk niet ver.. Jan heeft blijkbaar de andere ingrediënten gehaald en ook wat dessertwijntjes. We spreken dan ook af dat ik nu aan de slag ga en dat we straks samen het dessert uitserveren. Helemaal goed! Laat mij maar lekker kokkerellen..

Aan de slag! Heeft iemand het recept?
In de keuken is het gezellig, beetje rommelig en onwennig. We zoeken naar de juiste snijplank, pannetjes, kommetjes en lopen elkaar een beetje in de weg. Ik vind het wel fijn te merken dat mijn hoofdpijn langzaamaan wegebt. Prettige bijkomstigheid. Minder prettig is dat het recept voor de chocolademousse niet helemaal overeenkomt met de ingrediënten die ik heb. Mag de pret niet drukken, ik maak er wel wat van! Dat kan ik nl. heel goed. Beetje improviseren in de keuken. Heerlijk! Ik vraag me alleen af of de tijd niet te kort is. Een goede mousse heeft toch een dag nodig om op te stijven.. Maar ja. Dat hebben we dus niet. Hooguit 3 uur.. Ach, we zien wel.

Witte chocolademousse?
Het lukt me aardig. Smaakt ook goed. Alleen als ik de slagroom en het eiwit toevoeg slaat de twijfel toe. Dit ziet er ineens niet uit als chocolade mousse.. Het is helemaal wit! Even proeven...

Dus ik probeer maar wat te roeren en de chocola naar boven te krijgen. Voorzichtig beetje spatelen, want anders gaat de opgeklopte eiwit stuk. Maar ik ben zo lang bezig met spatelen dat dat toch wel gebeurt denk ik. Ach, de kleur wordt inmiddels wel beter en het lijkt steeds meer op chocomousse. Nu maar hopen dat het genoeg tijd krijgt om op te stijven..

Spelen met vuur
Inmiddels is het al donker buiten en gaan we eindelijk proosten op Hans. En het kado overhandigen. Hans is er even stil van. Dan maar eten. Aanvallen! De forellen zijn klaar en het is heerlijk! De groenten en de aardappelen smaken ook bijzonder goed. Dan is het toch tijd voor het dessert. Jan en Dennis hebben een extra ideetje voor het uitserveren: ijsfonteinen. Maar die blijven natuurlijk nooit staan in de niet stijve mousse.. Dennis bedenkt dan dat gecaramelliseerde stukjes peer misschien wel helpt. Dus wordt het dessert nog iets uitgesteld.

Na wat pogingen om het al brandend uit te serveren kiezen we ervoor om het buiten neer te zetten en daar aan te steken. Gaan we daar wel spelen met vuur. Dit lukt alleen niet helemaal in 1x.. De ijsfonteinen hebben blijkbaar een ingebouwde veiligheid. Het is tenslotte al 23.30 uur... Maar ze moeten blijkbaar eerst los van het dopje, omdraaien en weer in het dopje en dan aansteken. Best lastig als het hele apparaat al in de slagroom heeft gestaan. En dus vet is en niet gemakkelijk loslaat. Ach, dessertje in etappes. Het smaakt er niet minder om! Maar volgende keer wel een dagje eerder klaar maken.

Skypedisco
De stemming zit er goed in. Het is tenslotte een verjaardagsfeestje. En omdat Dennis, Elly, Erica en Jan morgen in een spontane bui naar Venetië gaan, hebben we een nieuw idee bedacht. We gaan planken, daarvan foto's maken én die delen we om 13.00 uur via skype met elkaar. Eerst maar even de skype testen. Dit mondt uit in een skypedisco.. De laptop van Dennis is nl. aangesloten op de boxen en omdat Marieke en ik met onze telefoon in de buurt van de basisskype staan, geeft het een hilarisch geluidseffect. Soort kermisattractie. En helemaal met de juiste of juist foute beat eronder is het een geweldig feest. Zelfs in de keuken wordt hartelijk gelachen. Maar dat is niet alleen vanwege onze skypedisco...

Eigen ding doen
Na de skypedisco zit ik nog even kort na met Marieke, Annette en Delian. Even kletsen. Marieke vraagt hoe ik de week vindt. Ik vind het geweldig! Lekker m'n eigen ding kunnen doen en genieten! Ik snap de vraag best. Ik heb me de laatste dagen een beetje afgezonderd en niet met alle groepsgesprekken meegedaan. Maar ik geniet op mijn manier.

Alweer een mooie dag beleefd
Tevreden na deze dag, ondanks dat die voor mij iets minder lekker begon qua fysiek, ga ik om ca 1.30 uur naar m'n bedje. Morgen weer een rustige dag voor de boeg. Maar wel met veel mensen die dan in/bij de berghut blijven. We gaan in elk geval om 13.00 uur skypen. En de rest van de dag weet ik nog niet. Het wordt in elk geval niet teveel wandelen ivm mn rug en voetjes. Al gaat dat nu op zich wel redelijk. Misschien toch nog even wat rondrijden...

Inspiratie (4)

Vandaag word ik extra vroeg wakker, al om 5.00 uur! En dat terwijl de wekker pas om 6.00 uur afgaat. Ik besluit uiteindelijk om 5.30 uur om toch maar op te staan. Als ik blijf liggen val ik vast weer in slaap en ben dan om 6.00 uur juist niet echt fit. Dus. Dan maar extra vroeg op.

Om 6.15 uur zitten we in de auto. Mooi op schema. Op weg naar het National Park Hohe Tauern. Hans heeft ons verteld dat de auto voor de slagboom moet worden geparkeerd. En vanaf dat punt is het best een lange wandeling. Met ook wat steile stukken. Dus ook nu ben ik alweer blij met m'n NW stokken.

Het eerste stuk vind ik erg meevallen. Ik begin bijna te geloven dat het niet steiler wordt dan dit. Ik ben in elk geval wel blij dat ik gisteren ook al een stukje heb gewandeld met een paar flinke klimmetjes. Daardoor is het nu wel al een stuk minder vermoeiend. Het verbaast me dat ik zo fit ben trouwens. En het is erg mooi. Elly heeft de verrekijker van Hans mee. Het is alleen jammer dat er geen touwtje aan zit om 'm om je nek te hangen. Dan gebruik je 'm toch eerder dan dat je eerst je rugzak weer in moet duiken. Maar we zijn toch nog niet bij de gieren.

Dierenvriend
Op het eerste stuk komen we al veel koeien tegen. Dennis is ook een grote dierenvriend blijkt. Hij wil ook iedere koe aanraken lijkt wel. Erg leuk. Vooral om te zien hoe de koeien reageren. Veel koeien hebben flinke neusringen met scherpe pinnen. Waar zou dat voor zijn? Sommige koeien hebben ook wonden aan de poten. En dan zien we ook dat sommige koeien juist een afgebroken neusring hebben. Blijkbaar hebben ze zichzelf dus verwond met die pinnen en zijn die dus afgebroken. Maar dit blijft natuurlijk gissen. Want die koeien zullen het niet vertellen!

Wij lopen wel
Even verderop komen we de eerste mensen tegen. Het zijn geen wandelaars, maar hardwerkende Oostenrijkers die met de auto naar de tractor gaan. Om boomstammen te verslepen. Want die liggen er genoeg! Ik vind het maar chagrijnige kerels. Wat ons opvalt is dat er dus gewoon een auto mag komen. En de slagboom stond inderdaad open. Dus Hans, je mag best verder dan die slagboom met de auto! Maar wij dus niet. Wij lopen wel.

Andere wereld
Aan het begin van het Nationaal Park - dit is te zien aan het informatiebord over de gieren en de omgeving - wordt de omgeving ook iets anders. Nog groener. Vochtiger. En dus ook meer en beplanting. En slakken! We moeten ineens ook meer klimmen. En dus gaat mijn tempo omlaag. Ik begin ook meer het verhaal van Hans te geloven, nadat het eerste deel eigenlijk helemaal niet zo steil was..

Ik zie de zon achter de bergtop opkomen en geniet weer van het verschil in natuur. En de luchten. Als ik de ene kant uitkijk is de lucht een beetje grauw met een waterig zonnetje. De andere kant is juist al heel helder. Zo mooi dat dat in een gebied is. Het is bijna sprookjesachtig. Een andere wereld.

En zo lopen we door. Het pad is op zich niet zo bijzonder. Na een heel stuk over asfalt komen we op een ander pad uit. Wel verhard, maar geen asfalt. Dat maakt het wel minder 'saai' dan gisteren. Ook doordat er vanaf het begin van de wandeling naast het pad een wild stromend watertje loopt. Daar is ook weer veel te zien en te beleven.

Strandje
Opeens ziet Dennis een soort strandje en stelt voor om daar heen te gaan. Spannend, een kleine klim naar beneden. Wel denk ik meteen: als ik daar maar weer omhoog kom. Maar het is te leuk om het niet te doen. Dus, hup: naar beneden.

Daar zitten we even. Plotseling zien we een klein vogeltje vlak boven het water even stil hangen en dan snel wegvliegen. Vlak over het water. Fascinerend om te zien. Helaas wordt het snel wat fris bij het water dus we gaan weer verder. Door de klim omhoog merk ik wel dat ik weer wat buiten adem ben. Gelukkig doen Dennis en Elly daar niet moeilijk over. Ben wel blij dat ik het gewoon aangeef. Ik doe alleen een stapje langzamer. Kunnen we allemaal ook lekker rondkijken. Ik volg wel.

Een nieuwe uitdaging
Onderweg komen we van alles tegen: bloemetjes, plantjes, beestjes. Elly weet er veel van. Vind ik leuk. En heb ik ook bewondering voor. Dan kom Dennis een leuke uitdaging tegen: Er ligt een boomstam. Aan de rand van een afgrond. Er is een kolkende rivier ca. 30 meter lager.. Dit vraagt natuurlijk om actie. Hoe spannend is dat? We hebben dan ook weer veel lol als het stammetje na een aantal pogingen naar beneden dendert. En blijft hangen. Jammer.

Het park is van ons
Na dit intermezzo lopen we dapper verder. Gelukkig een groot deel in de schaduw wat best prettig is. Ook omdat het nog vroeg is, is het nog niet zo warm. En het is ook erg rustig. We zijn nog geen enkele andere mensen tegengekomen. Behalve dan die Oostenrijkers in het begin. Dat maakt de wandeling extra bijzonder. Alsof we het hele park voor onszelf hebben.

We lopen in de richting van het eerste restaurantje. We hebben wel zin in koffie. Maar omdat ik niet zo hard loop, duurt de wandeling daar naar toe toch een stuk langer dan op het bordje staat aangegeven. Vind ik zelf wel jammer, want het is toch leuk om naast de gieren een extra doel te hebben? Koffie bijvoorbeeld..

Koffie of point of (no) return
Omdat dit doel nog niet in zicht is, zijn we nieuwsgierig waar we nu precies zijn. Op het kaartje dat we hebben is het niet helemaal duidelijk terug te zien. Het is een soort pisteplan, maar dan voor de zomer.. Ik heb wel m'n GPS mee, dus die proberen we even. Dat duurt best lang dus we gaan gewoon maar verder. Ineens vragen Dennis en Elly of het goed is om terug te gaan. Ergens vind ik dit heel jammer. Ik wil best nog even een stukje verder lopen. Als we teruglopen is het eigenlijk ook wel goed.

Soms besef ik niet zo goed waar m'n fysieke grens ligt. En dat merk ik dan pas als ik daar over heen ga. Want als je ergens heen gaat, moet je ook altijd een keer terug. Dus. Dan vind ik het nu dus wel weer fijn dat een ander voor mij beslist. Nou ja, een voorstel doet dan. Ik kan natuurlijk altijd nog zelf beslissen of ik wel of niet akkoord ga met dat voorstel. Maar na even kort nadenken ben ik dus blij dat ik toch overstag ben gegaan. Verstandig...

Kleine kadootjes
En ook op de terugweg is weer volop interessants te zien. Ook waar we op de heenweg toch zijn langsgelopen, beleven we nu wel. En het levert ook weer veel mooie plaatjes op. We beleven de hele wandeling intens. Met allemaal kleine kadootjes.

We zien trouwens geen gieren in de lucht. Geeft eigenlijk ook helemaal niets. De wandeling en het gezelschap is op zichzelf al zo bijzonder en mooi dat dat weer veel goed maakt. Die gier-garantie is wat mij betreft niet nodig.


Eindelijk: andere mensen
Wel komen we tijdens de wandeling naar beneden steeds meer andere mensen tegen.
Sommigen op de mountainbike. Naast de mountainbike. Met of zonder hond. Met of zonder kinderen. Met een auto. Maar ook gewoon met de benenwagen. Vooral de mensen op de mountainbikes zien erg af. Kan me dat goed voorstellen. Zonder fiets heb ik er al moeite mee.. Laat staan mét! Het besef dat wij op de heenweg niemand anders zijn tegengekomen, maakt de wandeling ook nog eens extra bijzonder en de moeite waard. Het vroege opstaan is toch niet voor niets geweest, zo blijkt.

Als we weer terug zijn bij het informatie bord komen we ook Andrea tegen. Zij is met de mountainbike vanaf de Berghut komen fietsen. En gaat nog een klein stukje omhoog. Maar als we bijna bij de auto zijn, zoeft ze ons alweer voorbij naar huis toe. Op het informatiebord staat overigens dat de gieren alleen in het zomerseizoen in de Hohe Tauern zijn. Ze zijn nu nog in het broedseizoen en zitten dus in de Balkan.

Eindelijk: Koffie!

Wij gaan nog niet naar huis. De auto staat op de parkeerplaats bij een leuk restaurantje en we hebben toch een doel bereikt: Koffie! Met wat lekkers. Dennis en ik nemen een soort vlees/kaasplankje en Elly een soort van Apfelstrüdel.

Beestenboel
Als ik naar binnen ga om de wc te zoeken kom ik terecht in een wereld van dieren. Dus ik haal m'n camera en maak van alle opgezette dieren een paar foto's. Zo zie je geen gieren, maar wel een beer, vosje, diverse roofvogels, hertjes en een das. Ook leuk! En buiten op het terras is een hond afgetraind om stenen te apporteren. en die weer op je schoot te leggen zodat je die weer opnieuw weg kunt gooien. En nog een keer. Dus. Het zit er erg leuk. En een mooie afsluiting van een mooie ochtend.

Bambi
Opeens loopt er een gezin voorbij. Met in hun kielzog een hertje. Met halsband.. Dus ik erheen. Om foto's te maken natuurlijk! Bambi heeft het blijkbaar werm en zoekt een plekje in de schaduw van de speeltuin. Als ik er naar toe loop blijft het gewoon liggen. Hoezo tam? Maar ook de hond komt erbij. En gaat het hertje likken. Hertje laat dit in eerste instantie toe, maar niet voor lang en neemt de benen. Op zoek naar een nieuw schaduwplekje.

Nog meer beestenboel
Het blijkt dat er nog meer beesten zijn. Er is bijvoorbeeld een knorrig hangbuikzwijntje, een zwarte lama en wat konijnen. En ook nog een geschoren witte lama. Hiermee vermaken we ons nog wat en levert ook nog wat leuke foto's en filmpjes op. Daarna gaan we toch maar naar huis. Het vlees/kaasplankje is van zowel Dennis als van mij nog niet op, dus we nemen het gewoon mee. Lekker voor de middagsnack straks.

Weer thuis in de Berghut
Het is ongeveer 12.00 uur als we weer in de Berghut aankomen. Erica vraagt of ik nog wat wil eten. Hoeft eigenlijk niet, want ik heb natuurlijk al wat gehad. Maar een beetje yoghurt lust ik toch wel. Ik ga even naar m'n kamer en neem even m'n map van de klankschalen door. Elly wil graag een behandeling. En ik wil dus nog wel even weer wat inlezen. Als ik weer beneden kom staat m'n bakje yoghurt al klaar. Lekker! Ik ben weer thuis.

Klankschalen in de Berghut: Het gaat gebeuren
Annette is ook in de Berghut. Zij is niet mee met de groep te wandelen want ze voelde zich niet zo lekker vanmorgen. Vind ze wel heel jammer. Wel wil ze ook graag een klankmassage. Ik vind het goed en leuk zelfs. Dat mensen het gewoon uit zichzelf vragen! Dat voelt goed. Niet alsof ik iets wil opdringen. Zo moet het ook zijn.

En het is lekker weer, dus ik vind het wel leuk om het buiten te doen. Eerst leg ik daarom wat klaar op de loungebank. Maar merk al snel dat dat geen ideale plek is om de behandeling te geven. Annette is best lang en als ze op die bank ligt heb ik eigenlijk zelf geen ruimte om te bewegen of de schalen goed neer te kunnen zetten. Daarom toch maar ergens in het gras. Dat is beter.


'Zo binnen, zo buiten..' of toch binnen
Ik begin het voorgesprekje met Annette. Niet heel uitgebreid, want ik heb al eerder wat uitgelegd over de klankschalen. Als we er goed en wel klaar voor zijn, begint het te regenen! Jammer! Dus moet alles toch naar binnen. Het is fijn dat in de Berghut een mooie ruimte is, de speelkamer. Daar ligt een prima matras en wat kussens. Samen met de spullen die ik mee heb, kan ik daar prima mee werken. Wel merk ik dat de vloer enorm kraakt. Dat vind ik wel jammer. Maar ik kan er niets aan doen. Toch blijft het mijn aandacht trekken. En dus minder aandacht voor de klanken. Nou ja, ik doe wel m'n best. En dat kost energie.

Annette geeft aan wat ze nodig heeft en ik probeer me daar goed op in te stellen en bedenk wat ik in ieder geval wil doen tijdens de behandeling. Ik merk zelf dat mijn eigen ademhaling niet goed zit. Veel te hoog en ik let er te veel op. Ook op het kraken van de vloer. Ben toch weer wat onzeker. Ook merk ik dat het werken met iemand die op de vloer ligt niet handig is. Wel voor de schalen en de loopruimte. Niet voor de beweging, mijn ademhaling en mijn rug..

Uit het nagesprek blijkt dat wat ik heb gedaan een prima uitwerking heeft gehad. En ook zoals ik het bedoeld heb. Haar hoofdpijn is wat gezakt. En ze is erg ontspannen. Wat fijn vind ik dit om te horen! Want ondanks de krakende vloer en mijn aandacht daarvoor en m'n slechte ademhaling doe ik het wel goed! Leuk! Word ik weer blij van. En ik vergeet bijna spontaan de krakende vloer. Zo fijn is het om Annette blij te zien na de behandeling. En eigenlijk al de hele week. Dus dit is weer een kadootje. Voor Annette. Maar ook voor mij.

Annette overtuigt Elly
Een half uurtje later geef ik ook een behandeling aan Elly. Ze heeft er eerst eigenlijk geen zin in op dit moment, vanwege een mail die ze net heeft gehad. En wie ben ik om dan te zeggen dat ze een behandeling moet nemen. Ben ik dan weer te onzeker? Ik vind van niet. Iemand moet toch zelf aangeven behoefte te hebben aan de behandeling. Ik wil het niet opdringen. Wel vind ik het dan heel prettig dat Annette dit voor haar rekening neemt. Niet opdringend, wel enthousiast na haar eigen behandeling. Ze overtuigt Elly dat ze nu juist een behandeling zou moeten ondergaan. Om even rust te krijgen. En de vervelende mail te vergeten. Dus: Elly is om en ik mag ook haar een behandeling geven.

Doordat zij de tweede is vandaag ben ik zelf ook weer wat zekerder. Het is tenslotte alweer een tijdje geleden dat ik er iets mee heb gedaan. Dan is het altijd weer even wennen. Bij Elly doe ik weer net iets anders dan bij Annette. Iedereen is tenslotte anders en heeft net iets anders nodig. Net als bij Annette merk ik de ontspanning. Mooi om te zien. En ook het nagesprek levert veel op. Voor mijzelf maar vooral voor Elly, blijkt achteraf. En ook vanwege haar achtergrond als ergotherapeut is het ook leuk om op een andere manier dit nagesprek te voeren en ervaring te delen.

Nieuwsgierig: waar zijn we vanmorgen precies geweest?
Even later zoeken we samen nog even op de GPS uit waar we vanmorgen nu zijn geweest en hoever we van het eerste restaurantje waren verwijderd. Bij de berghut is immers weer een goed werkend internetverbinding aanwezig die mijn GPS wel snel leest.. Zo te zien hebben we toch een heel stuk gelopen en waren we niet zo heel ver van het restaurantje verwijderd. Toch leuk om te zien. Al valt het niet mee als de GPS zo is ingesteld dat je de kaart moet bijdraaien.. Ik hoor de mannen al zeggen: jaja, vrouwen moeten altijd de kaart draaien... Nou in dit geval zouden de mannen echt wel hetzelfde gedaan hebben!

IJsje in Rauris
Eind van de dag vraagt Elly me mee om samen naar Rauris te gaan. Met de auto, want het is nog een uurtje lopen naar dat dorp! En omdat we vanmorgen al hebben gelopen, doen we dat niet nog eens. Leuk idee dus en ik besluit dat ons doel een ijsje wordt.

Nadat Elly even is gaan pinnen - het duurt even doordat ze verdwaalt in het keuzemenu en een Oostenrijker treft die toch snel even voordringt lopen we een souvenirwinkeltje binnen. Even sneupen. Blijkt dat de eigenaresse Nederlandse is! Nou ja! Dus wij even kletsen. Als ze vraagt wat we doen in het dagelijks leven zeg ik meteen dat ik op dit moment even niets doe. En vervolgens vertelt Elly wat zij doet. Ik denk eigenlijk ook meteen alweer: stom! Dat ik nu even niets doe, betekent toch niet dat ik niets doe.. Ik wil iets met online communicatie en dat moet ik toch gewoon zeggen dan.. Maar ja. Dat doe ik dus niet. Gemiste kans. En een leerpuntje. Zij vertelt ons overigens ook het hertje van vanmorgen is komen aanlopen bij die mensen als kleintje. Ze hebben het daarop verzorgd en kunnen het nu eigenlijk niet meer uitzetten omdat ie zo tam is. Goed bedoeld.

Bijzondere plekjes
We gaan weer verder en lopen richting het kerkje. Ik heb zelf niet zoveel met kerken, maar Elly wil graag even naar binnen. Helaas is de deur dicht. Wel is er een kerkhof. Dus daar lopen we heen. Het is een heel bijzonder kerkhof. Goed bijgehouden, netjes en nodigt dus echt uit om er doorheen te lopen. Al heb ik niet veel met kerkhoven. Wat het ook zo bijzonder maakt, is om dit met Elly te delen. We vinden het volgens mij allebei heel bijzonder. En ook de mensen en de jaartallen op de grafzerken spreken aan. Soms wil ik echt op zoek naar het verhaal achter de overledene. Of we verzinnen we een verhaal op basis van wat er staat. Wat voor beroep iemand bijvoorbeeld heeft gehad.

Eigenlijk vind ik het zelfs een vrolijk kerkhof. Er staan zoveel mooie bloemen, het is erg kleurrijk, netjes en over het algemeen erg goed onderhouden. Vind je in Nederland volgens mij niet. Maar ja, ik ben daar ook niet echt mee bekend. Ik vind het hier in elk geval heel mooi. En bijna elk graf heeft foto's van de mensen die in dat graf liggen. Dat is ook mooi om te zien. Sommigen zijn echt al in de 19e eeuw geboren.

Toeval bestaat niet.. of toch?
Rare overgang of niet, we vinden dat we na het kerkhof nu wel ons ijsje hebben verdiend. Dus gaan we op zoek naar een terrasje.

Bij het eerste tentje dat we tegenkomen, zien we daar bij toeval een deel van de groep zitten! Is dit wel toeval? Annette, Erica, Dennis en Delian zitten er al een tijdje en hebben de Italiaanse eigenaar al flink onder de duim. Vooral Annette is blijkbaar helemaal los gekomen. Komt dit door mijn klankmassages? Komt dit door de energie van de hele week? Waarschijnlijk door een combinatie van alles. Maar ik vind het wel mooi om te zien hoe zij opbloeit. Of dit nu door mijn klankschalen komt of niet.

Omdat Elly en ik met de auto zijn besluit de rest toch ook nog even te blijven. We moeten immers om 19.00 uur weer in de Berghut zijn voor het eten. En omdat zij nu niet hoeven te lopen, zitten we met z'n allen nog even gezellig. Ik neem een ijskoffie of iets dergelijks. We waren al gewaarschuwd voor de niet zo zorgvuldige bediening en niet al te schone glazen. Mijn bestelling ligt inderdaad voor een groot deel buiten het glas. Maar dat mag de pret niet drukken. wel dat het niet zoveel smaak heeft. Ach, toch ook niet. We zitten gezellig en dat is veel belangrijker. En Elly en ik hebben toch ons ijsje.

Una grande familia
Als we weggaan gaan we nog even op de foto met onze Italiaan, met alle vrouwen. Ik ga op schoot, maar vraag me af of hij dat wel houdt.. En ga toch zitten. Daarna maakt hij nog een foto van ons met Dennis en de vrouwen.

Met veel lol lopen we naar de auto. Er wordt in de 'Billa' nog wat te knabbelen gehaald, anders is het vanavond weer Borrelnood.. We stappen vervolgens met z'n 6-en in de auto; Dennis in de kattenbak dus. Dit ziet er zo leuk uit dat ik er een foto van maak. Nou ja, na 4 pogingen lukt dat dus, want niet iedereen werkt meteen goed mee..

Feestje
In de Berghut staat vanavond Goulash op het menu. Lekker. Heb alleen weer niet zo'n trek. Dus eet er niet zoveel van. Het wordt wel super leuk geserveerd: hangend in een grote pot aan een haak. Hans en Nel maken het allemaal echt tot een feestje!

Durf te vragen
Na het eten staat een 'Durf te vragen' sessie op het programma. Heb ik eerlijk gezegd niet zoveel zin in. Ik weet ook eigenlijk niet zo goed wat ik zelf wil vragen. Maar ik heb dit keer wel een goed excuus om me vroeg terug te trekken. Door de klankschalen, de wandeling van vanmorgen en die van vanmiddag in Rauris (op sandalen..). Heb nl. een beetje last van m'n rug én weer beginnende hielspoorklachten. Balen! Ik had juist het idee dat dat nu wegbleef, want ik ben zo blij met m'n nieuwe schoenen! Die hielspoorklachten komen dan ook zeker weten van de sandalen. Want ik heb alle dagen op de nieuwe wandelschoenen gelopen die ik voor de vakantie heb gekocht en nergens last van. En ik loop een middag op de sandalen en ik voel het alweer misgaan.. En dat heb ik ook wel eerder gehad. Dus. Gaat wel weer over, maar voor nu is het weer niet zo fijn.

Plannen voor morgen
Woensdag is Hans jarig en we hebben met z'n allen bedacht om samen voor hem en Nel te gaan koken. Woensdag is nl. weer een dag waarop er geen maaltijd voor de gasten wordt bereid. En dus moeten we sowieso zelf voor iets zorgen. Het plan is nu dat iedereen een ingrediënt meeneemt en dat we daarvan een complete maaltijd samenstellen. Leuk idee en dat wordt vast heel lekker en vooral leuk om te doen.

Een deel van de groep gaat morgen overigens naar Salzburg. Ik had al eerder deze week niet direct de behoefte om daarheen te gaan. En nu ik me vanavond ook niet zo lekker voel wordt die behoefte ook steeds kleiner. Ik blijf dus lekker thuis. Wil misschien wel even wat rondrijden met de auto.

Durf te slapen
Ondanks dat ik vroeg naar m'n kamer ga, ga ik niet meteen slapen. Ik pak eerst even een lekkere douche. Misschien dat dat m'n rug- en voetklachten wat verzacht. En eenmaal op bed ga ik ook weer wat schrijven over vandaag. En zo is het zomaar weer twee uur later.. Ik ga toch maar slapen nu..